เพื่อนชี้ทาง>> "อานิสงส์บุญที่เชื่อฟังคำเกลอ!!?

 คนเราเมื่อยังมีชีวิตอยู่ควรรีบเร่งทำความดี คือบุญกุศลเอาไว้ให้มากๆ เมื่อคราวละจากโลกไปแล้วจะได้ไม่ลำบากเช่นกับ

เปรตตนหนึ่ง ที่มีวิมานและอาภรณ์ที่เป็นทิยพ์สวยงาม แต่กลับอดอยากยากไร้ ไม่มีอาหารจะกิน..

ด้วยความหิวต้องเอาเล็บมือที่คมกริบ ขูดข่วนเอาเนื้อหนังของตนเองมากินต่างอาหาร เป็นอย่างนี้อยู่ทุกวันคืน

pixabay

 อดีต เปรตตนนี้เคยเป็นเจ้าเมืองใจโลภ มักกินสินบนสินจ้างของราษฎร กอบโกยทรัพย์สมบัติของประชาชนเอามาเป็นของตน การบุญกุศลก็ไม่เคยทำเลย มาเป็นเวลานาน

  ครั้งหนึ่งเป็นวันจำศีลอุโบสถ พระราชาเป็นผู้มั่นคงในพระศาสนา เรียกบรรดาเจ้าเมืองทั้งหลายมาประชุมกันในท้องพระโรง แล้วตรัสถามไปทีละคน ว่าใครเป็นคนจำศีลบ้าง?

 เจ้าเมืองคนอื่นๆ ที่ได้จำศีลตามพระราชา ตอบว่า "ข้าพระบาทจำศีล ดังนี้ทุกคน

มาถึงเจ้าเมืองคนนั้น เมื่อถูกพระราชาตรัสถาม "สูมึงจำศีล หรือมึงมิได้จำศีล?? 

เขาไม่เคยจำศีล แต่เกิดความละอาย ต่อคนทั้งหลาย และองค์พระราชา เลยกราบทูลไปว่า "ข้าพระบาทได้จำศีล พระเจ้าข้า

pixabay

เกลอคนหนึ่ง รู้สันดานเขาดี จึงค่อยๆ ลอบถามเขาว่า "เกลอเอ๋ย! สูมึงจำศีลจริงหรือ? เขาตอบตามตรงว่า เขามิได้จำศีลครั้นจะว่าตามตรง ก็ละอายแก่คนทั้งหลายจึง กล่าวสัปยอกไป 

ตั้งแต่เวลานี้ไปจนตลอดคืน เกลอจงจำศีล ๘ ดังนี้
  
อุโบสถศีลอย่ากินข้าวเลย อดให้ถึงรุ่งขึ้น แล้วจึงกินข้าว อย่างนี้ย่อมได้บุญ อนึ่งเกลอก็ได้กราบทูลแก่ท่านว่า ได้จำศีลแล้ว 

แล้วจึงสอนอุโบสถศีลให้ ซึ่งเขาก็เห็นชอบตามนั้น จึงต้องสมาทานศีลด้วยจำใจ เริ่มอดข้าวเพราะกลัวศีลจะถูกทำลาย 

pixabay

ด้วยเหตุว่าเขาไม่เคยสมาทานศีลอุโบสถ อดข้าวในยามวิกาล ครั้นมาอดข้าวในเวลากลางคืน ก็ได้เป็นลมตายในเที่ยงคืนนั้นเอง
  
 แล้วมาเกิดเป็นเวมานิกเปรต ได้วิมานทรัพย์ และเครื่องประดับอลังการสวยงามนักหนา เพราะอานิสงส์บุญที่ตนเชื่อฟังคำเกลอผู้ให้โอวาทสั่งสอน ได้รักษาอุโบสถศีลจนพระทั่งดับจิตตายไป 

แต่ที่ต้องเป็นเปรตอดอยากเอาเล็บมือเล็บตีนข่วนเนื้อหนังของตนเองกิน เพราะเคยเป็นเจ้าเมืองกินสินบนสินจ้าง ไม่มีธรรม และไม่มีศรัทธาทำบุญทำทานมาเลย

 ด้วยอำนาจอกุศลกรรมและเศษบาปของตนเอง จึงต้องมาเกิดเป็นเปตร ยาวนาน จะรับส่วนบุญส่วนกุศลของใครก็ไม่ได้ เพราะยังต้องเสวยทุกขเวทนาอยู่ 

pixabay

หากจิตใจยังไม่เลื่อมใสที่จะรับส่วนบุญของใคร ถึงแม้หมู่ญาติจะใจดีทำบุญกรวดน้ำอุทิศให้ ทำใหญ่โตเท่าไรก็ไม่ได้รับส่วนบุญนั้น

เมื่อใดสิ้นเวรกรรมแล้ว ก็มาเกิดเป็นเปรตอีกประเภทหนึ่ง จึงจะคอยรับส่วนบุญที่พวกหมู่ญาติอุทิศไปให้ได้ 

ขอบคุณข้อมูล โลกทีปนี เล่มที่ 11 หน้าที่ 94-96
รูปภาพจาก pixabay