ในอดีตสมัยของพระพุทธเจ้าพระนามว่ากัสสปะ มนุษย์เรามีอายุขัยยืนประมาณสองหมื่นปี และมีคนบวชเป็นพระภิกษุสามเณรเหมือนเช่นทุกวันนี้ ครานั้น มีภิกษุ ๒ รูป อาศัยอยู่ด้วยกัน ณ วัดใกล้ป่าแห่งหนึ่ง..
รูปที่อาวุโสกว่า มีพรรษา ๖๐ ส่วนอีกรูป มีพรรษา ๕๙ พระคุณเจ้าทั้งสองมีความรักใคร่สนิทสนมดุจพี่น้องคลานตามกันมา..
ภิกษุผู้อ่อนกว่า ท่านมีสัมมาคารวะเอาใจใส่ปฏิบัติพระเถระประดุจเช่นตนเป็นสามเณร ฝ่ายพระเถรเจ้าก็มีใจเฝ้าห่วงใย เอาใจใส่ให้โอวาทภิกษุผู้ด้อยอาวุโสกว่าอยู่เนืองนิตย์..
ในคราวต่อมา ก็บังเอิญมีพระนักเทศน์รูปหนึ่งเข้ามาในอาวาสนั้น แล้วเสกสรรปั้นแต่งวาจา เผื่อให้พระคุณเจ้าทั้งสองแตกกัน..
เมื่อท่านแตกกันแล้ว ต่างองค์ต่างก็คว้าเอาบาตรเอาจีวรของตน ออกไปจากอาวาสนั้นคนละทิศละทาง..
พระธรรมกถึกก็ยึดอาวาสนั้นอยู่สบายตามลำพังองค์เดียว ไม่เฉลียวใจถึงบาปกรรม ที่ตนยุยงส่อเสียดให้พระสงฆ์แตกกันแม้แต่น้อย..
หนึ่งร้อยปีผ่านไป พระเถรเจ้าทั้งสองที่เคยถูกยุยงให้แตกกัน ได้มาพบกันในอาวาสแห่งหนึ่ง ต่างก็ปรับความเข้าใจกัน และได้ทราบว่า ที่หลงขัดใจกัน ถึงกับต้องออกจากอาวาสด้วยความเสียใจนั้น เป็นแผนการของพระธรรมกถึกผู้มีใจสกปรก คิดจะยึดเอาอาวาสนั้นเป็นที่อยู่ของตน..
เมื่อรู้แก่ใจเช่นนี้ พระคุณเจ้าทั้งสองจึงพากันกลับมายังอาวาสเก่า เพื่อจักดูหน้าพระธรรมกถึกผู้เปสุญญวาท..
พระธรรมกถึกซึ่งบัดนี้ได้กลายเป็นเจ้าอาวาสไปแล้ว และได้ทราบว่าพระคุณเจ้าทั้งสองกลับกลมเกลียวคืนดีเหมือนอย่างเดิม และกำลังกลับมา..
จึงเกิดความละอายอยู่วัดนั้นไม่ได้ ต้องเข้าป่าไปตั้งหน้าบำเพ็ญสมณธรรม..
แต่อุตส่าห์ตั้งหน้าบำเพ็ญสมณธรรมอยู่นานนักหนา ก็ไม่อาจจะยังคุณพิเศษให้บังเกิดขึ้นได้ เพราะจิตใจไม่สงบ ความชั่วผิดในครั้งนั้นติดอยู่ในห้วงความคิด ออกฤทธิ์เป็นนิวรณ์คอยกางกั้นไม่ให้คุณธรรมเบื้องสูงเกิดขึ้นได้..
หมื่นกว่าปีผ่านไป ท่านถึงแก่มรณภาพ อกุศลกรรมเพียงกล่าวส่อเสียดยุยงให้พระสงฆ์โกรธกัน ซึ่งถ้าดูด้วยสายตาสามัญก็น่าจะเป็นบาปเล็กน้อย..
แต่ความจริงไม่ใช่ เพราะกรรมนั้นได้บันดาลให้พระธรรมกถึกรูปนั้นไปเกิดในอเวจีมหานรก ถูกไฟนรกไหม้อยู่สิ้นหนึ่งพุทธันดร..
ถึงบัดนี้เศษบาปยังไม่หมด จึงมาบังเกิดเป็นเปรต ที่มีสรีระเป็นเหมือนคนธรรมดา แต่ส่วนหน้ากลายเป็นหมู มีหางงอกออกมาจากปาก เพิ่มความน่าเกลียด น่าทุเรศยิ่งนัก ตลอดเวลามีหมู่หนอนทั้งหลาย ไต่เข้าไต่ออกอยู่แถวบริเวณช่องปากนั้น เขานั่งทรมานกายเพราะถูกหนอนบ่อนปากอยู่สิ้นกาลนาน..
จากเรื่องราวที่กล่าวมาจะเห็นว่า อกุศลกรรมทุกชนิดอย่าได้คิด
ประมาทว่าเป็นสิ่งเล็กน้อยเป็นอันขาด เพราะอาจนำไปสู่อบายภูมิได้ ดังเรื่องราวที่นำมาเล่าเป็นอุทาหรณ์และอาจกลายเป็นกรรมใหญ่ได้ทั้งนั้น!!
โลกทีปนี เล่ม 11 หน้า 79-81
รูปที่อาวุโสกว่า มีพรรษา ๖๐ ส่วนอีกรูป มีพรรษา ๕๙ พระคุณเจ้าทั้งสองมีความรักใคร่สนิทสนมดุจพี่น้องคลานตามกันมา..
ภิกษุผู้อ่อนกว่า ท่านมีสัมมาคารวะเอาใจใส่ปฏิบัติพระเถระประดุจเช่นตนเป็นสามเณร ฝ่ายพระเถรเจ้าก็มีใจเฝ้าห่วงใย เอาใจใส่ให้โอวาทภิกษุผู้ด้อยอาวุโสกว่าอยู่เนืองนิตย์..
 |
| Pantip |
เมื่อท่านแตกกันแล้ว ต่างองค์ต่างก็คว้าเอาบาตรเอาจีวรของตน ออกไปจากอาวาสนั้นคนละทิศละทาง..
พระธรรมกถึกก็ยึดอาวาสนั้นอยู่สบายตามลำพังองค์เดียว ไม่เฉลียวใจถึงบาปกรรม ที่ตนยุยงส่อเสียดให้พระสงฆ์แตกกันแม้แต่น้อย..
หนึ่งร้อยปีผ่านไป พระเถรเจ้าทั้งสองที่เคยถูกยุยงให้แตกกัน ได้มาพบกันในอาวาสแห่งหนึ่ง ต่างก็ปรับความเข้าใจกัน และได้ทราบว่า ที่หลงขัดใจกัน ถึงกับต้องออกจากอาวาสด้วยความเสียใจนั้น เป็นแผนการของพระธรรมกถึกผู้มีใจสกปรก คิดจะยึดเอาอาวาสนั้นเป็นที่อยู่ของตน..
เมื่อรู้แก่ใจเช่นนี้ พระคุณเจ้าทั้งสองจึงพากันกลับมายังอาวาสเก่า เพื่อจักดูหน้าพระธรรมกถึกผู้เปสุญญวาท..
พระธรรมกถึกซึ่งบัดนี้ได้กลายเป็นเจ้าอาวาสไปแล้ว และได้ทราบว่าพระคุณเจ้าทั้งสองกลับกลมเกลียวคืนดีเหมือนอย่างเดิม และกำลังกลับมา..
จึงเกิดความละอายอยู่วัดนั้นไม่ได้ ต้องเข้าป่าไปตั้งหน้าบำเพ็ญสมณธรรม..
แต่อุตส่าห์ตั้งหน้าบำเพ็ญสมณธรรมอยู่นานนักหนา ก็ไม่อาจจะยังคุณพิเศษให้บังเกิดขึ้นได้ เพราะจิตใจไม่สงบ ความชั่วผิดในครั้งนั้นติดอยู่ในห้วงความคิด ออกฤทธิ์เป็นนิวรณ์คอยกางกั้นไม่ให้คุณธรรมเบื้องสูงเกิดขึ้นได้..
หมื่นกว่าปีผ่านไป ท่านถึงแก่มรณภาพ อกุศลกรรมเพียงกล่าวส่อเสียดยุยงให้พระสงฆ์โกรธกัน ซึ่งถ้าดูด้วยสายตาสามัญก็น่าจะเป็นบาปเล็กน้อย..
แต่ความจริงไม่ใช่ เพราะกรรมนั้นได้บันดาลให้พระธรรมกถึกรูปนั้นไปเกิดในอเวจีมหานรก ถูกไฟนรกไหม้อยู่สิ้นหนึ่งพุทธันดร..
ถึงบัดนี้เศษบาปยังไม่หมด จึงมาบังเกิดเป็นเปรต ที่มีสรีระเป็นเหมือนคนธรรมดา แต่ส่วนหน้ากลายเป็นหมู มีหางงอกออกมาจากปาก เพิ่มความน่าเกลียด น่าทุเรศยิ่งนัก ตลอดเวลามีหมู่หนอนทั้งหลาย ไต่เข้าไต่ออกอยู่แถวบริเวณช่องปากนั้น เขานั่งทรมานกายเพราะถูกหนอนบ่อนปากอยู่สิ้นกาลนาน..
จากเรื่องราวที่กล่าวมาจะเห็นว่า อกุศลกรรมทุกชนิดอย่าได้คิด
ประมาทว่าเป็นสิ่งเล็กน้อยเป็นอันขาด เพราะอาจนำไปสู่อบายภูมิได้ ดังเรื่องราวที่นำมาเล่าเป็นอุทาหรณ์และอาจกลายเป็นกรรมใหญ่ได้ทั้งนั้น!!
โลกทีปนี เล่ม 11 หน้า 79-81
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น