อานิสงส์ที่ได้ถวายทานด้วยจิตที่ผ่องใส ไม่อาลัยในชีวิต!!

 “นายโคบาลย่อมต้อนโคทั้งหลายไปสู่ที่หากินด้วยท่อนไม้ ฉันใดความแก่ชราและความตายย่อมต้อนอายุ ของสัตว์ทั้งหลายไป ฉันนั้น” (ขุ.ธ.)

นายโคบาล คือ คนเลี้ยงโค มีหน้าที่ต้อนฝูงโคไปหากินตามทุ่งหญ้าทั้งวัน พอตกเย็นก็ต้อนฝูงโคกลับเข้าคอก

 ทำเช่นนี้ทุกวัน เป็นเดือน เป็นปีจนกว่าฝูงโคจะเติบโตเต็มที่ และเมื่อถึงเวลาก็จะต้อนเข้าสู่โรงฆ่าสัตว์..

เช่นเดียวกับชีวิตของเราที่ถูกชราคือความแก่และมัจจุ คือ ความตาย ต้อนไปสู่ความเสื่อมสลายทุกขณะ 

ทันทีที่เราได้เกิดมาเป็นมนุษย์ ชีวิตของเราก็เหมือนเทียนที่ถูกจุดขึ้น และส่องแสงสว่างไสวไปเรื่อย ๆ

 จนเมื่อไส้เทียนหมดลง เทียนเล่มนั้นก็ต้องถึงกาลเวลาวูบดับไปในที่สุด..

ในสมัยพุทธกาล มีพระภิกษุรูปหนึ่งออกเดินบิณฑบาตในกรุงราชคฤห์ เพื่อไปเป็นเนื้อนาบุญแก่พุทธศาสนิกชนตามปกติ 

วันหนึ่ง สะใภ้ของหญิงผู้เป็นมิจฉาทิฐิเห็นพระบิณฑบาตผ่านหน้าบ้านด้วยอาการที่สงบสำรวมจึงอยากถวายภัตตาหารพระ

 แต่ก็เกรงว่าแม่ของสามีจะทำร้ายเอา เพราะนางเป็นคนดุร้ายและไม่ศรัทธาเลื่อมใสในพระรัตนตรัย อีกทั้งยังห้ามเธอตักบาตรพระอีกด้วย

 แต่เนื่องจากเธอมีจิตเลื่อมใสอยากทำบุญสักครั้ง เมื่อแม่ของสามีไม่ให้ตักบาตรด้วยข้าวปลาอาหารเธอก็ทำบุญด้วยการน้อมถวายท่อนอ้อยแด่พระคุณเจ้า

 หลังจากพระคุณเจ้าเดินคล้อยหลังไป แม่ของสามีก็กลับถึงบ้าน บังเอิญว่ารู้สึกอยากดื่มน้ำอ้อย จึงเดินเข้าไปหาท่อนอ้อยในครัว แต่หาไม่เจอ เลยถามลูกสะใภ้ว่าเอาอ้อยไปเก็บไว้ที่ไหน

 เธอไม่อยากโกหก แม้รู้ว่าแม่ของสามี จะโกรธ เธอจึงตอบไปตรง ๆ ว่า ไม่ได้เอาไปทิ้งที่ไหนและไม่ได้รับประทานแต่ถวายพระภิกษุไปแล้ว ถ้าหากแม่สามีอยากรับประทาน เธอจะไปหามาให้ใหม่

 แม่สามีฟังเช่นนั้นก็โกรธจัด บริภาษลูกสะใภ้ด้วยถ้อยคำหยาบคาย พร้อมกับคว้าก้อนดินขนาดใหญ่ทุ่มใส่ศีรษะของเธออย่างแรงจนถึงแก่ความตาย

 แม้ร่างกายเธอจะปวดร้าวเพราะก้อนดินขนาดใหญ่ แต่ในขณะนั้นเธอก็ยังสามารถนึกถึงบุญที่ทำไว้ได้ และด้วยจิตที่ผ่องใส ครั้นละโลกแล้ว ก็ได้ไปบังเกิดในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์มีวิมานทองที่สว่างไสว

 พระมหาโมคคัลลานเถระได้เหาะขึ้นไปบนสวรรค์และเห็นวิมานทองของนาง จึงเข้าไปไต่ถามบุพกรรมว่า.. 

“รัศมีกายของท่านส่องสว่างเหมือนดวงจันทร์และดวงอาทิตย์ รุ่งโรจน์ทั่วทั้งเทวโลก ด้วยสิริวรรณะ ยศ และเดชเหมือนดังท้าวมหาพรหม รุ่งโรจน์ล้ำทวยเทพชั้นไตรทศพร้อมทั้งองค์อินทร์

 ดูก่อนเทพธิดาผู้เลอโฉมท่านทัดทรงมาลัยดอกอุบลมีดอกไม้กรองบนศีรษะ มีผิวพรรณผุดผ่องดุจดังทองประดับองค์ทรงภูษาอันสูงสุด ท่านเป็นใครจึงมาไหว้อาตมา

 เมื่อก่อนท่านได้ทำกรรมใดไว้ท่านสั่งสมทานหรือรักษาศีลมาอย่างไร จึงได้เข้าถึงสุคติโลกสวรรค์เป็นผู้มียศมากมีบริวารมาก

 ดูก่อนเทพธิดา ท่านถูกอาตมาถามแล้วขอท่านช่วยตอบหน่อยเถิดนี้เป็นผลแห่งกรรมอะไร”

 เทพธิดาได้ฟังคำชื่นชมจากพระเถระก็ตอบคำถามด้วยความปลาบปลื้มปีติใจว่า “ข้าแต่ท่านผู้เจริญ ดิฉันคืออดีตผู้เคยทำบุญ ด้วยการถวายท่อนอ้อยแด่พระเถระรูปหนึ่ง”

 นางเล่าถึงบุพกรรมของนางด้วยความเบิกบานในบุญ เรื่องราวของนางแสดงให้เห็นได้ว่าการทำบุญเพียงครั้งเดียว แต่ทำด้วยจิตที่ผ่องใสไม่อาลัยในชีวิต บุญนั้นก็ส่งผลยิ่งใหญ่ไพศาล

ทำให้เธอได้เป็นเทพนารีเสวยสุขอยู่ในสวรรค์ นี้เป็นตัวอย่างของผู้ที่รักตัวและไม่กลัวตายอย่างแท้จริง เป็นชีวิตของผู้ที่ใจถึงคือรักบุญยิ่งชีวิต

 เพราะรู้ว่าความตายไม่ใช่เรื่องเลวร้าย แต่ที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าความตายก็คือ การมีชีวิตอยู่แต่ไม่ได้สั่งสมบุญเลย ชีวิตหลังความตายก็ต้องไปเสวยผลกรรมในอบายภูมิ

 เพราะชีวิตของคนทั่วไปนั้น หากไม่ทำบุญก็ทำบาป ส่วนผู้ที่มีใจเป็นกลาง ๆ เป็นอัพยากตา คือ ไม่ทำบุญและบาป มีน้อยเหลือเกิน โดยส่วนใหญ่หากไม่ทำบุญ บาปก็จะได้โอกาสเข้าแทรกให้ทำความชั่ว

 ดังนั้นเมื่อโอกาสแห่งการทำบุญมาถึงแล้ว ผู้ฉลาดจึงทำบุญโดยไม่หวั่นไหว แม้กระทั่งความตายก็ไม่เป็นอุปสรรค

 เราจะเห็นได้ว่า แต่ละช่วงของชีวิตนั้นมีการชิงช่วงกันอยู่ตลอดเวลา เนื่องจากกรรมที่เราทำเอาไว้ในอดีตมีทั้งที่เป็นกุศลและอกุศล วิบากกรรมจะตามมาส่งผลเมื่อไรก็ไม่รู้

 เพราะฉะนั้นเราจึงไม่ควรประมาท ต้องทำความดีในทุกโอกาส เพราะแม้ว่าจะทำบุญหรือไม่ก็ตาม เมื่อถึงเวลาก็ต้องตายอยู่ดี

 ใครตายเร็วตายช้าหรือตายเพราะเหตุใดไม่สำคัญสำคัญอยู่ที่ว่า ก่อนตายใครสั่งสมบุญไว้มากกว่ากัน ใจใครผ่องใสกว่ากัน และตายแล้วจะไปบังเกิดที่ไหน??

 ดังนั้นเมื่อตัดสินใจจะทำความดีแล้ว อย่าได้รอช้าและอย่าลังเลใจ ให้ทุ่มเททำไปเลย เมื่อใจแช่อิ่มอยู่ในบุญ บุญจะหนุนนำให้เรามีความสุขทั้งในโลกนี้และโลกหน้า และเมื่อบุญเต็มเปี่ยมเราจะได้เข้าถึง
พระรัตนตรัยกันทุกคน

หนังสืออยู่ในบุญ กันยายน 2558