เวลาในโลกนี้มีจำกัด

เราจะมีชีวิตอยู่ในโลกนี้อีกไม่นานเท่าไรนะลูกนะ เดี๋ยวก็วันเดี๋ยวก็คืน เดี๋ยวก็จะหมดเวลาไปแล้ว ใช้วันเวลาและทรัพยากรที่มีอยู่ ให้เป็นประโยชน์ในการสร้างบารมีให้เต็มที่

สิ่งใดที่เราได้ให้ คือนำออกด้วยการบริจาค ฝากฝังไว้ในวัตถุอันเลิศ คือ ทักขิไณยบุคคล สิ่งนั้นก็เป็นของเรา สิ่งใดที่เรายังไม่ได้ให้ ไม่ได้บริจาค ยังไม่ได้นำออก สิ่งนั้นก็ยังไม่ได้เป็นของเรา 

ภาพประกอบบทความ การสั่งสมบุญนำสุขมาให้

เหมือนไฟไหม้บ้าน เพิ่งไหม้บานประตูหน้าต่าง เรานำตู้ โต๊ะ เตียง ตั่ง เสื้อผ้า ออกมาได้แค่ไหน เราก็นำไปใช้ได้ ส่วนไหนไม่ได้นำออกมา ก็ถูกไฟไหม้ไป เอามาใช้ไม่ได้

ชีวิตเราถูกความแก่ ความเจ็บ ความตาย ประดุจไฟที่เผาลนเราอยู่ตลอดเวลา เรือนกาย เรือนใจนี้ จึงมีแต่วันเสื่อมสลายไปเรื่อย ๆ 

เพราะฉะนั้น สิ่งไหนที่เราได้นำออก หรือบริจาค สิ่งเหล่านั้น จึงเป็นของเราอย่างแท้จริง ที่จะนำติดตัวไปใช้ในสัมปรายภพ และในภพเบื้องหน้า ที่จะได้ลงมาเกิดเป็นมนุษย์อีก 

ที่เรายังไม่ได้เอามาใช้ เราก็ได้ดูแต่ในปัจจุบันนี้ ถ้าเราตายเมื่อไร ก็ตกไปเป็นของคนอื่น อย่าไปหวังให้คนอื่นเขาทำบุญ อุทิศส่วนกุศลมาให้เราเลย 

แม้เขาทำให้ ก็จะได้ไม่เท่าที่เราทำเอง ทำเองน่ะบุญได้เต็มที่มากมายมหาศาล แต่ที่เขาทำให้ เราจะได้แค่นิดหน่อย เราได้เศษ เขาได้ส่วน ส่วนแห่งบุญเขาเอาไป แต่เศษบุญน่ะ ยกให้เรา

เพราะฉะนั้น ต้องศึกษาให้เข้าใจ เกี่ยวกับเรื่องของชีวิต และการใช้ทรัพยากร ที่มีอยู่ในโลกนี้ ให้เป็นประโยชน์ ต่อชีวิตทั้งในปัจจุบัน ในสัมปรายภพ  

และในอนาคตกาล ไปจนสุดทางสายกลาง ถึงที่สุดแห่งธรรม ต้องมองให้ไกล ๆ นะลูกนะ

ภาพประกอบบทความ การให้ทาน บริจาค

ความหวงแหนทรัพย์ กับการไม่มีความรู้ เกี่ยวกับเรื่องราวของชีวิต และการใช้ทรัพยากรที่มีอยู่ มันทำให้เรามองสั้น

เหมือนคนสายตาสั้น ที่ไม่ได้ใส่คอนแทคเลนส์ หรือไม่ได้ใส่แว่น ก็จะเห็นอะไรที่มันสั้น ๆ มองไปไม่ค่อยได้ไกลเท่าไร

เพราะฉะนั้น ถ้าเราได้ศึกษาเรียนรู้ เกี่ยวกับเรื่องราวของชีวิต ซึ่งมันสลับซับซ้อนมาก เราก็จะได้รู้จัก ใช้ทรัพยากรที่มีอยู่ ให้เป็นประโยชน์ต่อการสร้างบารมี เช่นเดียวกับพระบรมโพธิสัตว์ทั้งหลาย ทั้งอนิยตและนิยตโพธิสัตว์ในกาลก่อน

วันที่ ๓๐ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๔๔

จากหนังสือ : ชีวิตลิขิตได้ กองสื่อธรรมะ สำนักประชาสัมพันธ์ วัดพระธรรมกาย

ภาพจาก ภาพดีๆ 072, เพจการบ้าน