ยามคับขันให้แข็งใจเข้ากลางไว้

ในยามคับขันให้แข็งใจเข้ากลางไว้ เราต้องเตรียมตัวให้พร้อมนะลูกนะ พร้อมเสมอ ไม่ควรประมาทในชีวิต ต้องหมั่นให้ทาน รักษาศีล และเจริญภาวนาอย่างสม่ำเสมอ ถ้าเราได้เข้าถึงธรรมกายแล้ว ก็ไปเองได้ ไม่ต้องมีใครไปส่งก็ไปเองได้ ในที่นี้ไปเองได้หลายท่านทีเดียว แต่ยังไม่ให้ไป ให้อยู่ก่อน อยู่สร้างบุญกันเยอะ ๆ ให้วิมานทอง เป็นวิมานแก้วให้ได้ ให้ใส ๆ สว่าง ๆ จะเปลี่ยนได้ต้องถึงธรรมกาย

เป็นธรรมกาย หลับตา ลืมตา นั่ง นอน ยืน เดิน หกคะเมนตีลังกา ก็เป็นธรรมกาย ในทุกอิริยาบถ ในทุกสถานการณ์เพราะฉะนั้น ทุกคนตายหมดรู้ไหม ทุกคนเลย ไม่มีเหลือเลย แล้วเวลาจะตายอย่าลืมน่ะ ดูไปตรงกลาง สมมุติว่าทุกขเวทนามันกล้าขึ้นมา อยู่ตัวคนเดียวนี่นะ พอจะตายจริง อย่าเอาใจไปเกาะอะไรนะ ไม่สนใจใครทั้งนั้นแหละ หยุดไปในกลาง

ปวดรวดร้าวแค่ไหน อย่าลืมนะ ทิ้งร่างกาย ทิ้งทุกสิ่ง เอาใจตั้งมั่นไว้ตรงกลาง แม้ตอนนั้นยังไม่เห็นก็ตาม แม้ตอนนั้นยังไม่สว่าง ยังมืด ๆ หรือเจ็บปวดมาก นิ่งไว้ พอนิ่ง ๆ ไปเรื่อย ๆ พอดวงทุกข์ ดวงเจ็บ ดวงตายมันมา มันดูดเข้าไปตรงกลางน่ะ 

พอดูดตรงกลาง วืบ..สว่างเลยคราวนี้หายเจ็บ หายปวด หลุดออกมาเลย เดินตามฐานต่าง ๆ อย่างรวดเร็ว ปุ๊บก็ออกมายืนข้างนอกเลย ตอนนั้นแข็งใจให้ดีนะ ใจแข็ง ๆ นะ นิ่ง ๆ ถ้าอยู่ตัวคนเดียวนะ หรือถ้าอยู่หลายคน ลูกหลานคนไหนมันร้องให้ บอกว่าไปไกล ๆ ฉันจะเตรียมตัวตาย 

เหมือนโยมแผ้ว เป็นแม่ชีอยู่วัดปากน้ำ ท่านมาเล่าให้หลวงพ่อฟัง รูปร่างท่านป้อม ๆ เล็ก ๆ ชอบมาคุยธรรมะ ตอนหลวงพ่อบวชใหม่ ๆ เพราะท่านเข้าวัดตั้งแต่อายุ ๒๕ พอท่านมาคุยก็อายุ ๗๕ ท่านบอก โยมนี้นะเห็นแต่ดวงใส ๆ องค์พระโยมนั่งไม่เห็นเลย แต่ดวงใส ๆ แน่วเลย 

โยมก็นอนรวมกับแม่ชีทั้งหลายในศาลา ที่หลวงพ่อวัดปากน้ำฯ เคยใช้สอนธรรมะ ตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ แล้วท่านก็บอกกับเพื่อนสหธรรมิกมุ้งข้าง ๆ ว่า พวกเธอน่ะ ถ้าฉันเป็นอะไรไป เธออย่ามาถูกตัวฉันนะ ฉันกำลังตรึกดวงใส ๆ ฉันจะไปสวรรค์ชั้นดุสิต เธออย่ามายุ่ง 

เพราะฉะนั้นตอนเราป่วยหนักนอนอยู่บนเตียง มีคนมาแวดล้อม ต้องบอกไว้ก่อนตอนดี ๆ น่ะ ตอนที่ยังไม่ทุกขเวทนากล้า บอกว่า ทุกคนอย่าร้องไห้ ไม่มีประโยชน์ ให้ช่วยสวดมนต์ให้ฟัง พูดธรรมะให้ฟัง ทำอะไรไม่ได้ก็ให้เฉย ๆ ไว้ อย่าร้องห่มร้องไห้ พูดโน้นพูดนี่ สิ่งที่จะพูดเป็นเรื่องบุญ เรื่องกุศล เรื่องธรรมะ 

เรื่องครอบครัวอย่าไปพูด ทำมาหากินอย่าพูด เรื่องเป็นหนี้เป็นสินใครไม่ต้องพูด เอาไว้ชาติหน้าไปใช้กันใหม่ และก็ให้ใจนิ่งอยู่ในกลางกายอย่างนั้นล่ะ นิ่ง ๆ เฉย ๆ ให้ดวงใส ๆ องค์พระใส ๆ พอทุกขเวทนามันกล้าขึ้นมา มันจะลืม มันจะปวดโน้นปวดนี้เลย แต่แข็งใจไว้ 

แข็งใจไว้นะ นิ่ง ๆ อยู่ตรงนั้นที่เดียว ที่เราคิดว่าเป็นกลาง ศูนย์กลางกายนิ่ง พอถูกส่วนจะถูกดูดวูบเข้าไปเลย เข้าไปตรงช่องนั้นเลย เพราะตรงกลางกายน่ะ เป็นที่พึ่งที่สำตัญที่สุด พอวูบเข้าไป ก็สว่าง แล้วก็หลุดมาตามฐานอย่างรวดเร็ว เป็นกายมนุษย์ละเอียด แล้วก็ขึ้นราชรถ ก็เป็นกายทิพย์เทวดาบ้าง เทพบุตรบ้าง

แล้วหลังจากนั้น ก็ไปตามกำลังบุญ ตอนนี้จิตจะต้องแน่นนะ ถ้าใครอยากไปชั้น ๔ ต้องแน่วแน่เลย ต้องนิ่ง ถ้าเรามีสมบัติใหญ่แล้ว คือมีบุญใหญ่ติดตัว ของเราไป จะไปอยู่ชั้นไหนก็ได้ ถ้าได้องค์พระใส ๆ ล่ะก็ เลือกเอาเลย หลุดไปเลยระลึกนึกถึงบุญแล้วก็ธรรมปฏิบัติ แล้วก็พบไปเลย 

เพราะฉะนั้นก็เตรียมตัวให้ดีนะ ใครที่มีความเพียรปฏิบัติธรรมไม่สม่ำเสมอ พอมีอารมณ์ทีก็นั่งที นั่งวันหยุดไปห้าวัน นั่งห้าวันหยุดไปเดือนหนึ่งอะไรอย่างนี้ เลิกเสียนะลูกนะ เวลาเราเหลือน้อยจริง ๆ นิดเดียว และความตายก็ไม่มีนิมิตหมาย

คุณครูไม่ใหญ่ ( ๒๗ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๔๕ )

หนังสือชีวิตลิขิตได้ หน้า - ๗๑ - ๗๔ 

ภาพดี ๆ ๐๗๒, เพจการบ้าน