เราเป็นมนุษย์ธรรมดา ก็ต้องทำแบบคนธรรมดา เราไม่ใช่เทวดาที่จะเนรมิตอะไรก็ได้ เวลานั่งธรรมะก็อย่าไป ฮึดฮัดว่า ทำไมเราอยู่ทางโลกจะทำอะไรก็สำเร็จทุกอย่าง
ทำไมทำอย่างนี้ไม่ได้ ก็เลยฮึดฮัด เราอย่าไปเอาวิธีทางโลก มาใช้กับวิธีการปฏิบัติธรรม
ทางโลกแสวงหาโลกียทรัพย์ เราต้องวิ่งเต้น ต้องต่อสู้ ต้องเจอแรงกดดัน เจอปัญหา ต้องเอาจริงเอาจังกัน สารพัดวิธีการนั้น เอามาใช้กับ การแสวงหาอริยทรัพย์กายในไม่ได้
ภายในต้องเยือกเย็น สุขุม ละมุนละไม ค่อย ๆ ประดับประคองใจไป เดี๋ยวมันก็หยุดเอง เดี๋ยวก็ถึงที่หมายเอง ต้องนิ่ง ๆ นุ่ม ๆ ละมุนละไม สบาย ๆ
ทำเหมือนกับรถไฟที่แล่นอยู่บนราง เวลามันแล่นไป จะมีเสียงหนึ่งที่เราคุ้นเคย คือ ถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ช่าง นั่งไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็ถึงสถานี ถึงจุดหมายปลายทาง
ปฏิบัติธรรมก็เช่นเดียวกันนะลูกนะ ถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ช่าง ทำใจเย็น ๆ อย่าไปฮึดฮัด อย่าไปตั้งใจเกินไป ทำใจหลวม ๆ เหมือนสวมเสื้อผ้าที่ไม่คับ มันสบายเนื้อสบายตัว ใจหลวม ๆ ก็สบายอก สบายใจ
เราเป็นผู้มีบุญ ที่สั่งสมกันมายาวนาน จึงได้มีกุศลศรัทธา อยากปฏิบัติธรรม และเราก็ได้มาปฏิบัติธรรมแล้ว กำลังบุญเราถึงแล้ว เราถึงมาได้ เหลือแต่วิธีการ กับความเพียรเท่านั้น
เราทำถูกต้องไหม สม่ำเสมอไหม สมัครใจที่จะเห็นไหม มีฉันทะไหม มีสติ มีสบายไหม สม่ำเสมอไหม เลิกนั่งแล้วเราก็มาสังเกตดูว่า เราทำถูกหลักวิชชาไหม ก็ปรับปรุง แก้ไขกันไป สักวันหนึ่งจะต้องเป็นของเราอย่างแน่นอน
อย่าลืมว่า ถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ช่าง นั่งไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็ถึงจุดหมายปลายทางเอง
คุณครูไม่ใหญ่
๑๑ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๗
สิ่งที่ต้องแสวงหา เล่ม ๒ (หน้า ๑๕๔ - ๑๕๕)
ภาพดีๆ ๐๗๒, เพจการบ้าน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น