นิ่งเฉยอย่างสบาย ๆ

ถ้ามืด ก็ช่างมัน เราก็เฉย ๆ

สว่างก็อย่าดีใจเกินไป

หรือตื่นเต้นตกใจก็ช่างมัน เราก็ยังเฉยๆ

ถ้าอดตื่นเต้นไม่ได้ ก็ช่างมันอีกเหมือนกัน

เมื่อจำเป็นต้องตื่นเต้นก็ช่างมัน ตามใจไปก่อน ให้มันตื่นเต้น เมื่อเห็นแสงสว่างภายในครั้งแรก บางคนตื่นเต้นจนกลายเป็นสงสัย เอ๊ะ! แสงส่องมาจากข้างนอกหรือเปล่านะ ถึงได้สว่างทั่วไปหมดเลย แสงอะไรจะสว่างเข้ามาในท้องได้ เวลาเราหลับตา ไม่มีหรอก 

บางทีสงสัยเลยลืมตาขึ้นมาดูอ้าว ข้างนอกมืดสนิท เอ๊ะ! แต่ข้างในสว่าง พอจะให้สว่างเหมือนเดิม อ้าว หายไปเสียแล้ว เสียใจอีก

เอาใจยากจังเลยคนเรา เดี๋ยวดีใจ เดี๋ยวเสียใจ เดี๋ยวสงสัย ก็เป็นอย่างนี้แหละ แต่ถ้าอดเป็นอย่างนี้ไม่ได้ ชอบเป็นอย่างนี้ เราก็ปล่อยมันไป ช่างมันนะลูก

ถ้าเราอดตื่นเต้นไม่ได้ ก็ช่างมัน ตามใจไปก่อน พอเห็นบ่อย ๆ เข้า จะค่อย ๆ คุ้นไปเอง พอคุ้นหนักเข้า วันหลังเราก็จะเฉย ๆ หายตื่นเต้น เป็นปกติ เหมือนได้ของรางวัลมาใหม่ ๆ ก็ตื่นเต้น พอนาน ๆ ไป ก็เฉย ๆ แล้วก็วางทิ้งไว้ไม่ดูแลรักษา ปล่อยให้ฝุ่นละอองเกาะจับด้วยซ้ำ 

หรือบางทีห่อด้วยกระดายทิชชูซุก ๆ เก็บไว้อย่างนั้น ตรงนี้ก็เช่นเดียวกัน ถ้าอดตื่นเต้นไม่ได้ ก็ช่างมัน พอรู้สึกตัวเราก็กลับมาเริ่มต้นใหม่ อย่างง่าย ๆ สบาย ๆ

คุณครูไม่ใหญ่

๒๒ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

สิ่งที่ต้องแสวงหา เล่ม ๒ (หน้า ๑๖๐ - ๑๖๑)

ภาพดีๆ ๐๗๒, เพจการบ้าน