ทุกชีวิตที่ไม่อาจปฏิเสธได้

ชีวิตหลังความตาย

ไม่มีการทำมาหากิน การทำมาค้าขาย

การทำไร่ ทำนา ทำสวน

เพราะฉะนั้น เราจะไปหวังโตเอาดาบหน้า

หรือหวังน้ำบ่อหน้าไม่ได้

จะเอาความชำนาญ ตอนที่เราเป็นมนุษย์

ไปใช้ในปรโลกไม่ได้เลย

ปรโลกเป็นอยู่ได้ด้วยบุญและบาป ที่ตัวได้กระทำตอนเป็นมนุษย์ ชดใช้บาปก็ยาวนาน เสวยบุญก็ยาวนาน

ชีวิตในปรโลกนั้น เป็นชีวิตที่ทุกคนในโลกหนีไม่พ้น เราอาจจะปฏิเสธ ในการไปประเทศใดประเทศหนึ่ง หรือที่ใดที่หนึ่งได้ แต่ปฏิเสธการไปปรโลกไม่ได้ ชีวิตในปรโลก หรือชีวิตหลังความตายนั้นยาวนาน ไม่ว่าชีวิตในอบายภูมิ หรือในสุคติภูมิก็ตาม

บุญที่เราทำตอนมีชีวิตอยู่ จะเป็นที่พึ่งในปรโลก จะทำให้เราไปเกิด อยู่ในภาวะที่สูงส่งในสุคติโลกสวรรค์ เข้าไปเป็นสหายแห่งเทวดาทั้งหลาย

และเมื่อไปมีชีวิตอยู่ในสุคติโลกสวรรค์แล้ว เราจะมาใช้ความคิดอย่างตอนที่เป็นมนุษย์อยู่ไม่ได้ ตอนเป็นมนุษย์ เรามักน้อย สันโดษ มีกินมีใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ ก็อยู่ได้ หรืออยู่คนเดียวตามลำพังได้ เป็นมนุษย์คิดย่างนี้

แต่ตอนเป็นอดีตมนุษย์ หรือเป็นชาวสวรรค์แล้ว สังคมจะเปลี่ยนไป สิ่งแวดล้อมก็เปลี่ยน ความนึกคิดก็เปลี่ยน

ถ้าเราทำบุญมาน้อย รัศมีของเราก็น้อย บริวารของเราก็น้อย วิมานของเราก็เล็ก อย่างนี้ก็ต้องไปอยู่ไกล ๆ ถึงขอบภพ ตอนนั้นจะมานึกน้อยเนื้อต่ำใจว่า รู้อย่างนี้ทำบุญให้เต็มที่ก็ดี

หรือไปยืนรอคอยให้ลูกหลานของเรา ที่ยังมีชีวิตอยู่ในโลกว่า เมื่อไรเขาจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลมาให้เราสักที เราจะได้อนุโมทนาจะบอกเขา เขาก็ไม่ได้ยิน เข้าฝันก็ไม่ใช่ง่าย เพราะฉะนั้นเราไม่ควรจะมีชีวิตอย่างนั้น

ชีวิตในสุคติโลกสวรรค์ เขาวัดกันด้วยกำลังบุญ เป็นอยู่ได้ด้วยบุญ ดังนั้นเราจะต้องสั่งสมบุญให้มาก ๆ เมื่อบุญมาก บริวารก็มาก สมบัติก็มาก รัศมีก็สว่างไสว วิมานก็ใหญ่โตโอฬาร

เวลาเข้าหมู่เข้าพวก ในเทวสมาคมเราก็จะได้รับยศ ได้รับการยกย่อง และอยู่บนนั้นยาวนาน ถ้าน้อยเนื้อต่ำใจ ก็ยาวนานหลายล้านปี แต่ถ้าหากเบิกบานก็เบิกบานหลาย ๆ ล้านปี

โอวาทจากคุณครูไม่ใหญ่

๓ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๔๕

เมื่อไม่รู้จะอ่านอะไร เล่ม ๓ (หน้า ๑๐๔-๑๑๐)

ภาพดี ๆ ๐๗๒, เพจการบ้าน