ให้ความสำคัญต่อการฝึกใจให้หยุดนิ่ง

ต้องให้ความสำคัญกับการทำใจหยุดใจนิ่งให้ได้ ฝึกฝนอบรมใจกันไปทุกวัน อย่าท้อแท้ ท้อถอย ทำให้ถูกวิธี แล้วมีความเพียร ที่ประกอบไปด้วยอิทธิบาท ๔

มีความพึงพอใจรักใคร่ ที่จะเข้าถึงวิชชาธรรมกาย ได้ศึกษาวิชชาธรรมกาย มีความเพียร ทำทุกอิริยาบถ ทำความเพียรต่อเนื่อง ให้ใจจดจ่ออยู่กับธรรมกายอย่างเดียว

แล้วก็หมั่นสังเกตทุกรอบว่า เราวางใจพอดีไหม ตึงเกินไปไหม ทำให้เกิดความเครียด หรือหย่อนไปก็ทำให้เกิดความเคลิ้ม หรือความฟุ้ง เกิดความคิด แล้วก็วางจิตวางใจของเราเบาๆ อย่างง่าย ๆ สบาย ๆ

สังเกตไปเรื่อยๆ ทุกอิริยาบถว่า ทำอย่างไรถึงจะวางใจได้พอดี ๆ ไม่ตึงไม่หย่อนเกินไป ความพึงพอใจคือความพอดีนั่นเอง วางใจอย่างนี้แล้วรู้สึกใจตั้งมั่น มั่นคง ไม่ชัดส่าย รู้สึกสบาย เบิกบาน แช่มชื่น นั่นแหละคือความพอดี ถ้าเกิดความรู้สึกพึงพอใจ

ให้ความสำคัญต่อการฝึกใจให้หยุดนิ่ง ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ เพื่อตัวเราเอง ไม่ใช่เพื่อใคร

ไม่ว่าเราจะมีการกิจมากน้อยเพียงใดก็ตาม ก็ต้องไม่ให้เป็นข้อแม้ ข้ออ้าง หรือเงื่อนไข ในการทำใจให้หยุดนิ่ง เพื่อความสุข และความปลอดภัยในชีวิตของเรา

ความตายไม่มีนิมิตหมายว่า จะตายเมื่อใด ที่ไหนด้วยวิธีการใด เพื่อความปลอดภัยของชีวิต จึงต้องฝึกใจให้หยุดนิ่งอยู่ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ตรงนี้ไปเรื่อย ๆ

สิ่งที่เราควรทำ คือ ทำควบคู่กันไปไนชีวิตประจำวัน มีการกิจอะไร เราก็ทำไป นั่งนอนยืนเดินเราก็ทำกันไปพร้อม ๆ กัน เพราะปกติไม่ว่าเราจะเคลื่อนไหวกายทำภารกิจอะไร ใจเรายังแวบไปคิดเรื่องโน้นเรื่องนี้ได้ แต่แทนที่เราจะปล่อยให้มันเป็นไปอย่างเดิม เราก็มาปรับใหม่ ให้ใจมาหยุดนิ่งอยู่ตรงนี้

แปลว่า ข้างในหยุดนิ่ง แต่ข้างนอกเคลื่อนไหว เศรษฐกิจกับจิตใจไปด้วยกันได้ ภารกิจกับจิตใจก็จะควบคู่กันไป แปลว่า เวลาที่เราสูญเสียไป เราก็ได้สิ่งดี ๆ มาทดแทนคุ้มกับการเสียไป คือ เสียเพื่อได้ ไม่สูญเสียเปล่า

คุณครูไม่ใหญ่

๖ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๔๕, ๒๕ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๕๐

สิ่งที่ต้องแสวงหา เล่ม ๒ (หน้า ๑๗๙ - ๑๘๑)

ภาพดีๆ ๐๗๒, เพจการบ้าน