ต้องพอดี ไม่ตึงและไม่หย่อนเกินไป

อย่าตั้งใจมาก โดยพยายามจะบังคับให้ใจหยุด นิ่ง สงบ หรือพยายามเค้นภาพให้มาปรากฏชัดเจน เหมือนเราลืมตาเห็นวัตถุกายนอก 

ถ้าทำอย่างนี้จะมีปฏิกิริยา ที่ร่างกายจะบอกเราว่า ตอนนี้เรากำลังปฏิบัติไม่ถูก เพราะเกิดอาการเกร็ง ตึง นั่งไม่มีความสุข มันเบื่อหน่าย 

ถ้าหากรู้สึกอย่างนี้แล้ว แสดงว่าผิดวิธี อย่าฝืนทำโดยวิธีการผิด ๆ อย่างนั้นนะ

ต้องเริ่มผ่อนคลาย โดยลืมตาขึ้นมาสักนิดหนึ่ง เผยอเปลือกตาสักหน่อย แล้วค่อย ๆ ปรับระบประสาทกล้ามเนื้อใหม่ ให้กล้ามเนื้อผ่อนคลาย แล้วเริ่มต้นใหม่อย่างง่าย ๆ

วัตถุประสงค์เราแค่ต้องการให้ใจหยุดนิ่ง ๆ อยู่ในฐานที่ตั้งตั้งเดิมของใจ เพราะ "หยุดเป็นตัวสำเร็จ" หรือทำให้เราประสบความสำเร็จในการเข้าถึงธรรมภายใน ถ้าผิดจากนี้ไปแล้ว ไม่ใช่ 

ใจต้องหยุดนิ่งอย่างเดียว จึงจะเข้าถึงได้ ต้องจับหลักตรงนี้ให้ได้ เรารู้หลักการแล้ว เหลือแต่วิธีการ วิธีการเราก็ต้องฝึกฝนเอา

วิธีการที่ถูกต้อง คือ ต้องพอดี ไม่ตึงและไม่หย่อนเกินไป

ตึงเกินไป เพราะตั้งใจมาก มันจะตึง เกร็ง ไม่สนุก

นั่งแล้วมันไม่อร่อย มันเบื่อ

หย่อนเกินไป คือ จะเคลิ้มบ้าง ง่วงบ้าง หลับบ้าง ฟุ้งบ้าง

ไปเรื่อยเปื่อยเลย

ถ้าพอดี จะเกิดความพึงพอใจ กับการวางอารมณ์

อย่างนี้ ปฏิกิริยาที่ร่างกายจะรู้สึกตัวเริ่มโล่ง ไม่ทืบ เริ่มโปร่ง

เบา สบาย ตัวพอง ๆ ขยาย จนกระทั่งกลืนไปกับบรรยากาศ

ตัวหายไปเลย มีความรู้สึกว่า เวลาหมดเร็ว เราไม่อยาก

ออกจากอารมณ์นี้เลย อยากอยู่ตรงนี้ไปนาน ๆ แม้ยังไม่มี

ปรากฏการณ์ใดๆ เช่น ไม่มีภาพให้เห็น เราก็ไม่เดือดเนื้อ

ร้อนใจ อยากอยู่นิ่งๆ นาน ๆ แม้ไม่เห็นอะไรก็ตาม อย่างนี้

ถูกหลักวิชชา

ธรรมะจากคุณครูไม่ใหญ่

๒๖ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๔๘

สิ่งที่ต้องแสวงหา เล่ม ๒ (หน้า ๒๒๓ - ๒๒๕)

ภาพดีๆ ๐๗๒, เพจการบ้าน