เรามีเวลาจำกัดในโลก

เราต้องให้ความสำคัญ กับการฝึกใจให้หยุดนิ่ง เพราะเรามาเกิดเป็นมนุษย์ก็เพื่อการนี้ นี่คือวัตถุประสงค์ของชีวิต เป็นกรณียกิจ กิจที่ต้องทำ เป็นงานที่แท้จริง

ซึ่งนับวันเราจะต้องนับถอยหลังกันแล้ว เพราะเรามีเวลาจำกัดในโลกมนุษย์นี้ กายมนุษย์มีข้อจำกัด ต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องตาย เป็นปกติธรรมดา ของร่างกายมนุษย์ เช่นเดียวกับสรรพสิ่งทั้งหลาย

ก่อนถึงวันสุดท้ายของชีวิตต้องฝึกจิตให้สงบ ให้หยุดนิ่ง ให้ได้รู้รสชาติแห่งความสงบของใจว่า มีรสมีชาติแตกต่างจากรสชาติที่เราเคยผ่านมาอย่างไร

เรามีเวลาจำกัดในโลกมนุษย์ ไม่ว่าจะเกิดมาก่อน หรือเกิดทีหลังก็ตาม เวลาแห่งชีวิตมีเท่ากัน บางคนเกิดทีหลังตายก่อน บางคนเกิดก่อนตายทีหลัง ตายในวัยเด็ก วัยรุ่นวัยหนุ่มสาว วัยกลางคน หรือชราก็มี ชีวิตไม่แน่นอน

อย่าให้โอกาสเป็นวิกฤติ เพราะจิตที่ฝึกดีแล้วนำสุขมาให้ คือ ฝึกใจให้หยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ไม่ให้ร้อนเร่พเนจรไปที่ไหน พอมันมาหยุดนิ่งตรงฐานที่ ๗ ซึ่งเป็นแหล่งกำเนิดแห่งความสุข

ที่แท้จริง เมื่อมาอยู่ตรงนี้ ก็นำความสุขให้เกิดขึ้น กับตัวของเราอย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก สุขกาย สบายใจ เพราะฉะนั้นต้องฝึกจิตให้ดี ให้หยุดนิ่งอยู่ที่ตรงนี้

พวกเรามีบุญที่มาเกิดในยุค ที่พระเดชพระคุณหลวงปู่บังเกิดขึ้น ในร่มเงาของพระพุทธศาสนา ท่านค้นคว้าวิชชาธรรมกายขึ้นมา แล้วนำมาถ่ายทอดถึงพวกเรา 

ถ้าเกิดก่อนหน้านี้ก็ดี หรือหลังจากนี้ไปอีกนาน ๆ เมื่อกาลเวลาผ่านไป สิ่งเหล่านี้ก็จะเลือนไป จะไม่อยู่ในขณะ ในสมัย

ในช่วงนี้อยู่ในช่วงขณะสมัยที่ดี เพราะฉะนั้นต้องหมั่นฝึกฝนใจทุกวัน อย่าให้โอกาสดีนี้ผ่านไป เพราะสังขารก็เสื่อมลงไปทุก ๆ วัน

ธรรมะจากคุณครูไม่ใหญ่

๑๑ , ๒๕ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๕๐,  

สิ่งที่ต้องแสวงหา เล่ม ๒ (หน้า ๒๓๕ - ๒๓๗)

ภาพดีๆ ๐๗๒, เพจการบ้าน