บุญของเรามีมากพอ

วันนี้หรือวันไหน ที่เรานั่งแล้วไม่เห็น อย่าได้ท้อใจ อย่าได้น้อยใจโทษตัวเอง ว่าบุญบารมีวาสนาของเราคงจะมีน้อย คงทำมาไม่มาก ถึงยังไม่ได้เห็น เหมือนอย่างที่คนอื่นเขาเห็น 

หรือบางที นึกน้อยใจว่า เราเข้าวัดมาก่อนเขาตั้งนาน ได้ทำหน้าที่เป็นกัลยาณมิตร นำหมู่ญาติสนิทมิตรสหาย ผู้มีบุญมาปฏิบัติ แต่เขามาภายหลัง เขาวางใจได้ถูกส่วน เขาได้รู้ได้เห็นด้วยตัวของเขาเอง แต่เรากลับไม่เห็น

อย่าไปมัวเสียเวลาโทษตัวเอง น้อยใจในโชคชะตาวาสนาบารมี อย่าไปเสียเวลาคิดอย่างนั้นนะลูกนะ

ถ้าบุญเราน้อย เราจะไม่ได้เกิดในร่มเงาพระพุทธศาสนา จะไม่ได้เกิดในยุคที่ธรรมกายเกิดขึ้น จะได้ยินคำว่าธรรมกาย จะไม่ได้เข้ามาใกล้อยู่ในหมู่ของธรรมกาย จะไม่มีศรัทธา จะไม่มีโอกาสปฏิบัติ

บุญของเรามีมากพอ เหลือเฟือที่จะเข้าถึง ขอเพียงแต่ทำให้ถูกวิธี แล้วก็มีความเพียร อย่าไปกลุ้มอกกลุ้มใจจนกระทั่งทำให้เกิดความท้อแท้ ท้อถอย แล้วก็เลิกปฏิบัติไปในที่สุด 

ทำอย่างนั้น พญามารเขาก็จะหัวเราะเยาะเรา แทนที่เราจะหัวเราะเยาะพญามาร เพราะฉะนั้นหมั่นฝึกใจให้หยุด ฝึกใจให้นิ่ง ๆ ให้ใจใส ๆ

ธรรมะจากคุณครูไม่ใหญ่

๖ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๔๕  

สิ่งที่ต้องแสวงหา เล่ม ๒ (หน้า ๒๓๘ - ๒๓๙)

ภาพดีๆ ๐๗๒, เพจการบ้าน