ทุกการปฏิบัติธรรม ย่อมมีผล

การฝึกใจให้หยุดนิ่ง เป็นกรณียกิจ เป็นกิจที่สำคัญ สำหรับการมาเกิดเป็นมนุษย์ เพราะจะทำให้เรา พบความสุขที่แท้จริง และพบความเป็นจริงของชีวิต

เมื่อเราได้เข้าถึงพระรัตนตรัยภายในตัวแล้ว นี่เป็นกิจที่ควรจะต้องทำ ควบคู่กับการทำมาหากิน การศึกษาเล่าเรียน การครองเรือน

แม้พวกเราจะทราบว่าเป็นกรณียกิจ เป็นกิจที่ต้องทำ แต่มักไม่ค่อยมีความขยัน มีความเพียรที่จะปฏิบัติ หรือปฏิบัติก็ปฏิบัติพอเป็นพิธีเท่านั้น ไม่ได้ตั้งใจจริงจัง เพื่อให้ใจตั้งมั่นอยู่ภายใน

ที่ท้อก็เพราะว่า นั่งแล้วมีความรู้สึกว่า ไม่ก้าวหน้า ไม่เห็นผลทันอกทันใจ ซึ่งการที่เรานึกคิดอย่างนี้ ไม่ถูกต้อง

การปฏิบัติธรรมย่อมมีผลขึ้นสักวันหนึ่ง แต่ก็ต้องค่อย ๆ สั่งสมความละเอียดของใจไปทุก ๆ วัน 

เพราะใจเราหยาบด้วยการทำมาหากิน คิดพูดทำแต่สิ่งที่ทำให้อารมณ์จิตมันหยาบ มันฟุ้งอยู่ตลอดเวลา ไม่ตั้งมั่น แล้วจู่ ๆ จะให้มาหยุดมานิ่ง ให้ได้ดั่งใจเลย มันไม่ได้นะลูกนะ ต้องอาศัยการฝึกฝน สั่งสมกันไปทุก ๆ วัน

เรามักจะให้ความสำคัญ กับการสนุกสนาน เพลิดเพลินผ่อนคลายอารมณ์ ไปในเรื่องราว ที่ไม่เป็นสาระแก่นสาร ดูทีวีบ้าง อ่านหนังสืออ่านเล่นให้เพลิน ๆ หรือไปเที่ยวเตร่ พูดคุยกันให้เสียเวลา ไม่ค่อยให้ความสำคัญกันอย่างจริงจัง

ซึ่งความจริงแล้ว ถ้าตั้งใจปฏิบัติกันจริง ๆ ทำให้ถูกหลักวิชชา ทบทวนคำสอนที่ได้ยินได้ฟังมา แล้วก็หมั่นปฏิบัติ หมั่นสังเกต 

เดี๋ยวเราจะพบเหตุแห่งการบกพร่อง และช่องทางแห่งความสำเร็จ ความสมหวังย่อมจะเกิดขึ้นกับเราอย่างแน่นอน

ธรรมะจากคุณครูไม่ใหญ่

๔ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๔๖

สิ่งที่ต้องแสวงหา เล่ม ๒ (หน้า ๒๓๐ - ๒๓๑)

ภาพดีๆ ๐๗๒, เพจการบ้าน