เฉย ๆ หยุดกับนิ่งอย่างเดียว

ทุกครั้งที่เริ่มหลับตา จงสนุกกับมัน ต้องเบิกบาน ไม่ว่าจะมีปรากฏการณ์อะไรเกิดขึ้นภายใน ตักตวงความสุขที่ ได้จากประสบการณ์ภายใน ทุกขั้นตอนของการนั่งปฏิบัติธรรม

ตักตวงความสุขนะ อย่าไปตักตวงความทุกข์ กลุ้มแล้วกลุ้มอีก กลุ้มเช้ากลุ้มสาย บ่าย เย็น อย่างนั้นไม่เอานะ ตักตวงให้ดี

ทุกประสบการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นประสบการณ์ชนิดไหน ดีทั้งนั้น แล้วจะเป็นประโยชน์ต่อไปในอนาคต

ในอนาคตเราจะต้องไปทำหน้าที่กัลยาณมิตร เราจำเป็นจะต้องเจอประสบการณ์ทุกแบบ เพราะฉะนั้นทุกประสบการณ์ คือเครื่องหล่อหลอมชีวิตจิตใจ ของกัลยาณมิตร เมื่อเราเจอประสบการณ์ทุกแบบ

ต่อไปเราจะไปแนะนำใครก็ตามในโลก เขาจะต้องเจอประสบการณ์คล้าย ๆ กับเรา เหมือนกับเราไม่มีอะไรผิดเพี้ยนเลย เราเจประสบการณ์อย่างไร เขาเจออย่างนั้น เราสอนตัวเราอย่างไรเราก็ไปสอนเขาอย่างนั้น เราสมหวังอย่างไร เขาก็สมหวังอย่างนั้น ไม่ยากเลยนะ

เพราะฉะนั้น อย่ากลุ้มใจนะ อย่าคิดว่า มาคราวนี้เราไม่สมหวัง ผิดหวัง ทุกประสบการณ์มีประโยชน์ทั้งนั้น เหมือนเราได้เคยเคี้ยวพริกป่น พริกไทย พริกขี้หนู หรือพริกชี้ฟ้าหรือพริกอะไรก็แล้วแต่ มันก็เป็นประสบการณ์ทั้งนั้น

และให้จับหลักให้ได้ คือ เฉย ๆ หยุดกับนิ่งอย่างเดียว เฉย ๆ แบบที่เราไม่ไปตั้งใจว่า เราจะเฉย ๆ นึกเหมือนไม่ได้นึก สบาย ๆ เฉย ๆ นะ แล้วมันเกิดขึ้นมาเอง ใจหยุด เกิดขึ้นเอง แสงสว่างเกิดขึ้นเอง ดวงเกิดขึ้นเอง กายเกิดขึ้นเอง ธรรมกายเกิดขึ้นเอง ตลอดเส้นทาง นิ่งอย่างเดียว สบาย ๆ

ที่จริงไม่เห็นต้องไปรำคาญอะไร หลวงพ่อยังแปลกใจ พอเราหลับตา มีเรื่องอะไรที่ผ่านมาในใจ เราก็เฉย ๆ กับมัน เหมือนเราเดินไปซื้อส้มในตลาด ระหว่างทาง ในตลาดจะสับสนวุ่นวาย เดี๋ยวคนเข้า เดี๋ยวคนออก

เพราะในตลาด ไม่ได้ขายส้มอย่างเดียว ขายสารพัด ขายปลาทู ขายเนื้อหมู เนื้อไก่ เนื้อเป็ด เสียงตะโกนคุยกันโหวกเหวก คนเดินไปเดินมา คนขนของก็มี 

เราเดินไปบางคนก็เดินชนเรา บางคนก็ชวนเราให้ซื้อของ แต่เราก็เฉย ๆ ไม่สนใจ ใครเดินชนก็ชนไป เราก็เดินของเราไป ใครเชิญชวนให้เราซื้ออะไร เราก็เฉย ๆ ใจเรามุ่งไปซื้อส้มอย่างเดียว สุดท้ายเราก็ไปซื้อส้มได้

การนั่งสมาธิก็เช่นเดียวกัน ความสับสนวุ่นวาย มีอยู่ในใจตลอดเวลาที่เราเริ่มต้นใหม่ เมื่อใจยังไม่หยุด มันไม่ใช่เป็นของอัศจรรย์ หรือเกิดกับเราคนเดียว แล้วมันก็ไม่ได้เป็นสัญลักษณ์ ของความผิดหวัง หรือไม่สมหวัง ในการเข้าถึงธรรมกาย เราไม่เห็นจะต้องไปกังวล ไปกลุ้มใจ มันมาก็มา เราแค่เพียงทำเฉย ๆ ของเราไป

ความคิดชนิดไหนมา เราก็เฉย ๆ พอเราไม่สนใจ เดี๋ยวมันก็ค่อย ๆ หดหายไปเรื่อย ๆ ในที่สุดใจก็จะหยุดนิ่ง ใส เบาสบาย ถ้าทำได้อย่างนี้ หลวงพ่อว่า เราจะไม่กลุ้ม ไม่เครียดกับมัน แล้วจะหยุดได้ง่าย นี่ในกรณีที่มันยังไม่ยอมหยุด

เพราะความกังวล เป็นเหมือนภูเขาหิมาลัยใหญ่ ขวางทางเข้าถึงศูนย์กลางกาย เราแก้ด้วยวิธีการอย่างนี้ แล้วเดี๋ยวเราก็ได้ผล สบาย ไม่ยาก เรื่องนี้มันยากอยู่ที่เราไปกังวล ไปวิตกมากไป

ธรรมะจากคุณครูไม่ใหญ่

๕ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๓๕

สิ่งที่ต้องแสวงหา เล่ม ๓ (หน้า ๑๓๐-๑๓๓)

ภาพดีๆ ๐๗๒, เพจการบ้าน